Pomnik Jana Kilińskiegow Warszawie Państwo Polska Województwo mazowieckie Miejscowość Warszawa Miejsce ul. Podwale Typ pomnika posąg na cokole Projektant Stanisław Jackowski Całkowita wysokość 8 m Data odsłonięcia 19 kwietnia 193615 listopada 1959 Ważniejsze przebudowy 1942, 1945 Położenie na mapie Warszawy Położenie na mapie Polski Położenie na mapie województwa mazowieckiego 52°14′53,6″N 21°00′39,1″E/52,248222 21,010861 Multimedia w Wikimedia Commons Pomnik Jana Kilińskiego – monument upamiętniający Jana Kilińskiego znajdujący się przy ul. Podwale w Warszawie. Historia[edytuj | edytuj kod] Pomnik powstał według projektu Stanisława Jackowskiego, a odlany został w 1935 w zakładzie Braci Łopieńskich[1]. Składał się z rzeźby wykonanej z brązu o wysokości 4 metrów oraz granitowego cokołu o wysokości 3 metrów. Artysta przedstawił Jan Kilińskiego ruszającego do szturmu, w płaszczu, z wysoko podniesioną szablą i z pistoletem za pasem. Na cokole umieszczono napis: „JANOWI KILIŃSKIEMU WODZOWI LUDU STOLICY ROKU 1794. RODACY R. 1934”[2]. Cokół został wykonany przez firmę kamieniarską Jana Fedorowicza z granitu finlandzkiego pochodzącego z rozebranego soboru św. Aleksandra Newskiego na placu Saskim[3]. Na frontonie cokołu umieszczono płytę-płaskorzeźbę autorstwa Walentego Smyczyńskiego Kiliński prowadzący powstańców przez pl. Zamkowy. Monument odsłonięto na placu Krasińskich w 30. rocznicę powołania Warszawskiej Izby Rzemieślniczej, 19 kwietnia 1936, w obecności Ignacego Mościckiego. Po zakończeniu uroczystości ulicami Warszawy przeszedł uroczysty pochód przedstawicieli wszystkich cechów warszawskich, z których każdy niósł symbol swego zawodu. W marcu 1942 monument został zdemontowany na polecenie Niemców w odwecie za zdjęcie przez Aleksego Dawidowskiego 11 lutego 1942 niemieckojęzycznej tablicy z pomnika Mikołaja Kopernika. Pierwotnie pomnik miał zostać zniszczony, jednak dzięki staraniom Stanisława Lorentza udało się uzyskać u władz niemieckich zmianę tej decyzji[4]. Pomnik złożono w magazynach Muzeum Narodowego, a na jego murze pojawił się namalowany przez Dawidowskiego napis: Jam tu ludu W-wy. – Kiliński Jan!. Pojawiły się też ogłoszenia „podpisane” przez samego Kopernika: W odwecie za zniszczenie pomnika Kilińskiego zarządzam przedłużenie zimy o 6 tygodni. Jak się okazało, zima tego roku była wyjątkowo długa[5]. Posąg doczekał wyzwolenia Warszawy w styczniu 1945 w piwnicach Muzeum Narodowego. Był jednym z nielicznych warszawskich pomników, które nie zostały zniszczone w czasie II wojny światowej[6]. Konieczne było jednak dorobienie brakującej szabli oraz naprawienie mniejszych uszkodzeń, stłuczenia powierzchni prawego kolana oraz obu dłoni Kilińskiego. Prace te wykonała w 1946 pracownia „Bracia Łopieńscy”[7]. Monument jako jeden z pierwszych warszawskich pomników stanął w alei 3 Maja naprzeciwko gmachu Muzeum Narodowego. 1 września 1946 został przeniesiony z powrotem na plac Krasińskich[8]. 15 listopada 1959 pomnik po raz kolejny został przeniesiony i odsłonięty w nowym miejscu − przy ul. Podwale, w pobliżu wylotu ul. Piekarskiej[9]. Nowy granitowy cokół ufundowali rzemieślnicy warszawscy, co upamiętnia napis wykuty na pomniku. Nie wmurowano jednak ponownie płyty Walentego Smyczyńskiego; została ona przekazana do Muzeum Historycznego Warszawy[1]. Lokalizacja monumentu uzasadnione jest tym, że w jego pobliżu znajdowała się siedziba ambasadora rosyjskiego w czasie insurekcji kościuszkowskiej. Jan Kiliński dowodził szturmem mieszkańców Starego Miasta na tę rezydencję 17 kwietnia 1794[10]. W latach 1993–1994 monument został poddany gruntownej renowacji, dzięki której wzmocniono jego osłabiony fundament i wyprostowano cokół odchylony od pionu o 12 stopni[11]. Galeria[edytuj | edytuj kod] Monument w pierwotnej lokalizacji, z widoczną płaskorzeźbą Walentego Smyczyńskiego Demontaż monumentu na polecenie Niemców w 1942 Pomnik umieszczony po wojnie ponownie na placu Krasińskich Inskrypcja na obecnym cokole Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ a b Małgorzata Dubrowska, Andrzej Sołtan: Brązownictwo warszawskie w XIX i XX wieku. Od Norblina do Łopieńskich. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 1999, s. 140. ISBN 83-7181-084-9. ↑ Pomnik Jana Kilińskiego, na stronie [dostęp 2012-04-15]. ↑ Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK "Kraj", 1990, s. 33. ISBN 83-7005-211-8. ↑ Henryk Pawłowicz: Okupacyjne dzieje samorządu Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 121–122. ↑ Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008, s. 322. ISBN 978-83-240-10578. OCLC 938718461. (pol.) ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 18. ISBN 83-88973-59-2. ↑ Tadeusz Łopieński: Okruchy brązu. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 283–284. ISBN 83-01-03127-1. ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 93–94. ISBN 83-88973-59-2. ↑ Krzysztof Jabłoński i in.: Warszawa: portret miasta. Warszawa: Arkady, 1984, s. strony nienumerowane (Kronika odbudowy, budowy i rozbudowy 1945−1982). ISBN 83-213-2993-4. ↑ Pomnik Jana Kilińskiego, na stronie [dostęp 2012-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-16)]. ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 94. ISBN 83-88973-59-2. Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK "Kraj", 1990, s. 32-34. ISBN 83-7005-211-8. Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Pomnik Jana Kilińskiego na portalu

iStockPomnik Jana Kilińskiego Na Starym Mieście W Warszawie - zdjęcia stockowe i więcej obrazów ArchitekturaPobierz to zdjęcie Pomnik Jana Kilińskiego Na Starym Mieście W Warszawie do celów redakcyjnych teraz. Wyszukaj więcej zdjęć gwiazd oraz obrazów w najlepszej w Internecie bibliotece #:gm1402704340$9,99iStockIn stockPomnik Jana Kilińskiego na Starym Mieście w Warszawie – Zdjęcia stockowePomnik Jana Kilińskiego na Starym Mieście w Warszawie - Zbiór zdjęć royalty-free (Architektura)Warsaw, Poland - May 01, 2022:Monument to Jan Kilinski, the hero of Warsaw, erected in the historical quarter of the city in 1935, architect - Stanislav YatskovskyObrazy wysokiej jakości do wszelkich Twoich projektówTen obraz służy tylko do użytku redakcyjnego?Zdjęcia „Wyłącznie do zastosowań redakcyjnych” nie mają zgody modela ani właściciela na publikację, co oznacza, że nie można wykorzystać ich do celów komercyjnych, reklamowych ani promocyjnych. Tego typu zawartość jest przeznaczona do użytku w związku z wydarzeniami wartymi opublikowania lub wydarzeniami ogólnego zainteresowania (na przykład na blogu, w podręczniku, gazecie lub artykule w czasopiśmie).$ z miesięcznym abonamentem10 obrazów miesięcznieNajwiększy rozmiar:5669 x 3797 piks. (48,00 x 32,15 cm) - 300 dpi - kolory RGBID zdjęcia:1402704340Data umieszczenia:13 czerwca 2022Słowa kluczoweArchitektura Obrazy,Bohater Obrazy,Budynek z zewnątrz Obrazy,Dom - Budowla mieszkaniowa Obrazy,Europa - Lokalizacja geograficzna Obrazy,Europa Wschodnia Obrazy,Fotografika Obrazy,Historia Obrazy,Historyczna dzielnica Obrazy,Horyzontalny Obrazy,Kierunki podróży Obrazy,Konflikt Obrazy,Konfrontacja Obrazy,Krajobraz miejski Obrazy,Kultura polska Obrazy,Lato Obrazy,Miasto Obrazy,Miejscowość Obrazy,Pokaż wszystkieCzęsto zadawane pytania (FAQ)Czym jest licencja typu royalty-free?Licencje typu royalty-free pozwalają na jednokrotną opłatę za bieżące wykorzystywanie zdjęć i klipów wideo chronionych prawem autorskim w projektach osobistych i komercyjnych bez konieczności ponoszenia dodatkowych opłat za każdym razem, gdy korzystasz z tych treści. Jest to korzystne dla obu stron – dlatego też wszystko w serwisie iStock jest objęte licencją typu licencje typu royalty-free są dostępne w serwisie iStock?Licencje royalty-free to najlepsza opcja dla osób, które potrzebują zbioru obrazów do użytku komercyjnego, dlatego każdy plik na iStock jest objęty wyłącznie tym typem licencji, niezależnie od tego, czy jest to zdjęcie, ilustracja czy można korzystać z obrazów i klipów wideo typu royalty-free?Użytkownicy mogą modyfikować, zmieniać rozmiary i dopasowywać do swoich potrzeb wszystkie inne aspekty zasobów dostępnych na iStock, by wykorzystać je przy swoich projektach, niezależnie od tego, czy tworzą reklamy na media społecznościowe, billboardy, prezentacje PowerPoint czy filmy fabularne. Z wyjątkiem zdjęć objętych licencją „Editorial use only” (tylko do użytku redakcji), które mogą być wykorzystywane wyłącznie w projektach redakcyjnych i nie mogą być modyfikowane, możliwości są się więcej na temat obrazów beztantiemowych lub zobacz najczęściej zadawane pytania związane ze zbiorami zdjęć.

Pomnik Jana Kilińskiego w Warszawie. Address Piekarska 20, 00-252 Varsavia, Polonia. Phone Number 480000000. Categories Monument . GPS Coordinates 52.24826,21.01082

17 kwietnia 1794 r. Jan Kiliński dowodził szturmem mieszkańców na rezydencję ambasadora Rosji. 19 kwietnia 1936 r. pomnik bohatera Powstania Kościuszkowskiego został uroczyście odsłonięty i z przerwami cieszy wzrok warszawiaków do dziś. Przypominamy dzieje niezwykłej postaci i monumentu, który też przechodził ciekawe koleje losu. Wielokrotnie bowiem zmieniał lokalizacje. „W panteonie polskich bohaterów narodowych doby I Rzeczypospolitej był jedynym, który nie mógł się wykazać szlacheckim czy arystokratycznym pochodzeniem. Był jedynym plebejuszem, który wysoko wspiął się po drabinie społecznego awansu, zdobywając znaczący stopień wojskowy i autorytet moralny, niekwestionowany u schyłku życia przez tak znaczące w dziejach narodu postacie jak Jan Henryk Dąbrowski czy Józef Zajączek. Wśród mas uchodził za autentycznego ludowego przywódcę, (...) wodza(...) Był zawsze postrzegany jako „symbol narodowej jedności i ponadklasowej solidarności." - zauważa prof. Jan Drozdowski. Zdolny fachura Jan Kiliński urodził się w 1760 roku w Trzemesznie, tu pobierał nauki w szkole parafialnej. Był 10. dzieckiem mistrza murarki i to on zapewne zaprowadził syna do warsztatu szewskiego, aby opanował zawód, który pozwoli mu się utrzymać w przyszłości. Po śmierci ojca w wypadku na budowie podczas renowacji trzemeszeńskiej świątyni, chłopak wyjechał do Poznania, gdzie terminował dalej w zakładzie prowadzonym przez jego brata Baltazara, mistrza szewskiego. Wkrótce sam nim został, a że miał talent do szycia butów, zyskał wierną klientelę. Ale już warszawską, bo w międzyczasie przeniósł się za chlebem do stolicy. Tu zaangażował się w działalność polityczną. Przywódca warszawskiego ludu W 1792 roku został wybrany jednym z 12 warszawskich radnych. Szybko stał się przywódcą ludu warszawskiego a w 1793 r. przyłączył się do spisku powstańczego. W dniach insurekcji warszawskiej w 17- 19 kwietnia 1794 r. stanął na czele mieszczaństwa i pospólstwa przyczyniając się do oswobodzenia stolicy, a zarazem rozszerzenia powstania kościuszkowskiego. Wkrótce sformował oddziały milicji mieszczańskiej, stał się także osobą odpowiedzialną za bezpieczeństwo króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. 2 sierpnia 1794 r. został mianowany przez Tadeusza Kościuszkę pułkownikiem i upoważniony do wystawienia pułku piechoty oraz objęcia w nim nominalnego dowództwa. W czasie walk w obronie stolicy był dwukrotnie ranny. Pod koniec powstania został wysłany z misją do rodzinnej wielkopolski, gdzie go aresztowano. W grudniu 1794 roku Prusacy przekazali Kilińskiego Rosjanom, a ci z kolei umieścili go w twierdzy pietropawłowskiej. W trakcie pobytu w więzieniu pod namową Juliana Ursyna Niemcewicza napisał swoje pamiętniki. Z twierdzy wypuszczono Kilińskiego w 1796 roku. Do Warszawy wrócił rok później i został triumfalnie powitany przez mieszkańców. Obawiając się rewolty, władze carskie deportowały go na Wschód. Kiliński zamieszkał w Wilnie, gdzie dalej szył buty, a po pwnym czasie udało mu się wrócić do Warszawy. Tu zmarł 28 stycznia 1819 roku w swoim domu przy ul. Szeroki Dunaj. Pochowany został pod ściana kościoła na Powązkach Jego pogrzeb był wielką demonstracja patriotyczną. Niestety jego mogiła została zniszczona w czasie przebudowy świątyni. Pomnik bohaterskiego szewcaProjekt pomnika Jana Kilińskiego został wybrany podczas zamkniętego konkursu, ogłoszonego w 1931 r., a rozstrzygniętego dwa lata później. Odlew wykonano w 1935 w zakładzie "Braci Łopieńskich". Pierwotną lokalizacją pomnika był skwer na pl. Krasińskich na przeciwko kościoła garnizonowego (por. zdjęcie). Postać Kilińskiego wyrzeźbił Stanisław Jackowski. Ten absolwent krakowskiej ASP i historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim przed II wojną światową żył i tworzył w Warszawie. Jego autorstwa jest jedna z serii rzeźb "Tancerka", znajdująca się w Parku Skaryszewskim oraz figura "Chłopiec z krokodylem" - jej kopia zdobi środek placu Dąbrowskiego. W lutym 1942 r w odwecie za zdjęcie niemieckiej tablicy z pomnika Kopernika - pomnik KIlinskiego zdemontowany został przez Niemców i przetransportowany do Muzeum Narodowego. 11 lutego 1942 r. odkręcenia czterech śrub tablicy dokonał Maciej Aleksy Dawidowski, czyli "Alek", jeden z późniejszych bohaterów powieści "Kamienie na szaniec" Aleksandra Kamińskiego. Młody człowiek chciał w ten sposób uczcić rocznicę urodzin tego, co "wstrzymał słońce, ruszył ziemię". Chodziło zaś o tablicę od strony kamienicy Zamoyskich o treści DEM GROSSEN ASTRONOMEN NIKOLAUS KOPERNIKUS (Wielkiemu astronomowi Mikołajowi Kopernikowi), którą Niemcy prowokacyjnie przykryli polską MIKOŁAYOWI KOPERNIKOWI RODACY. Pomimo neutralnej treści tablicy, była odbierana jako akt germanizacji astronoma. Po tej akcji "Alek" zyskał nowy przydomek - "Kopernicki". Na tym jednak nie koniec, "Alkowi" bowiem udało się wyśledzić, dokąd Niemcy zawieźli zdemontowany pomnik Kilińskiego - z powieści "Kamienie na szaniec" dowiadujemy się, że ciężarówka z fragmentami monumentu jechała bardzo wolno, pozwalając na tropienie pojazdu. Okazało się, że Kiliński "wylądował" w Muzeum Narodowym. W kilka dni póżniej na murze Muzeum pojawił się napis "Jam tu, ludu W-wy, Kiliński Jan", który oczywiście wymalował "Alek", a po mieście w trakcie demontażu pomnika, jak i później krążył humorystyczny wierszyk, kończący się słowami: "Nad straconą kenkartą Kopernik się biedzi,Bo astronom zawinił, a szewc za to siedzi." W 1945 r. pomnik został ustawiony naprzeciwko Muzeum Narodowego, we wrześniu 1946 r. wrócił na plac Krasińskich, zaś w listopadzie 1959 r. został przeniesiony na Podwale. AKŁ/ Marian Drozdowski, Jan Kiliński (1760-1819). Przywódca „stanu trzeciego" Warszawy [w]: Zrodziła ich Ziemia Mogileńska, praca pod redakcją Czesława Łuczaka, Aleksander Kamiński, Kamienie na szaniec/ zdj. Wojskowa Agencja Fotograficzna powrót

pomnik jana kilińskiego w warszawie